JELATİN

Tabii ki yaz geldi mi, benim uyanamama / mutsuz olma dönemim başlar. Kafamı toparlayamam, etrafa delici & sinirli bakışlar atarım, mutsuz olurum. Bu noktada az biraz babama, az biraz da dayıma çekmişim. Yaz ve nem, tatlı bir sahil şehrinde değilsem, bana göre değil.

Neyse. Hepinizin yazı ne kadar çok sevdiğini biliyorum ve susuyorum.

Bu sene de geçen sene olduğu gibi hiçbir şeyden geri kalmak istemediğimiz için Bebekli dostlarımızla kendimizi Bebek Şenliği'nde bulduk. Bir kalabalık, bir kalabalık. Metrekareye 3 çocuk arabası düşüyor, bize de anne babaların ortalığa saldığı çocukları ezmemek için kıyıdan kıyıdan yürümek düşüyor. Çocuklar ortadaaa, anne babalar ağır aksaaak, yemek kısmı desen dumanaltı... Falan filan. Nerede üniversitemin bir yayla ambiyansında geçen bahar şenliği, nerede Bebek'in minik parkına kurulmuş köhne ve sıradan stantlar... Ki Bebek Şenliği'nde stant kurmanın da bir adabı olmalı bence. Ortaköy'de rahatlıkla bulabileceğim türden bilekliklerin herrr rengini Bebek Şenliği'nde sınırsızca sergilemenin pek de mantıklı bir hareket olmadığı düşüncesindeyim.

Allahtan yakında Starbucks'ın klimalı salonu var da, kendimizi Amerikan Rüyası'nın serin ve "pusetsiz" atmosferine ışınladık.

Derken Akın Balık, Ankara'dan gelenler, benim bitmek tükenmeyen baş ağrım, içemediğim içkiler, Ankara'dan gelenler.

Anladık ki, 1 hafta önce bir Cuma akşamı ziyaret ettiğimiz Akın Balık, 1 hafta sonra bir Cumartesi akşamı çekilmez olabiliyor, garsonlar yetmeyebiliyor, insan o tahta masaları devirip kaçmak isteyebiliyor.

Ne mutlu ki missss gibi bir yuvam, missss gibi bir yatağım var.

Hayırlı Pazartesiler olsun...